Slotendienst Kalmthout Slotendienst.be

‘Doehoe,’ riep ze - slotendienst poperinge slotendienst.be. Wij zwaaiden en vervolgden onze weg (slotendienst poperinge slotendienst.be). ‘Wie is dat,’ informeerde ik bij Sjef - slotendienst poperinge slotendienst.be. ‘Wie bedoel je,’ vroeg hij afwezig. slotendienst poperinge slotendienst.be. ‘Nou, die chick natuurlijk (slotendienst poperinge slotendienst.be).’ ‘Oh die, ja, daar zou je eens langs moeten gaan, Hermans (slotendienst poperinge slotendienst.be). Die weet er wel raad mee, volgens haar ausweiz heet ze trouwens nog steeds Heinrich - slotendienst poperinge slotendienst.be.’ ‘Heinrich,’ herhaalde ik lacherig verbaasd

En niemand van die kerels die in de smiezen heeft dat ie niet in een kut maar tussen haar dichtgeklemde dijen naait.’ ‘Ga weg.’ ‘Nee, eerlijk. Ze verdient goed die meid, een pooier wil ze niet (slotenmaker lanaken). Zou je niet zeggen hè?’ Sjef porde me tussen mijn ribben en zette een vinger tegen de zijkant van zijn hoofd

Clever!’ We lieten de hoerenbuurt achter ons. In de verte galmde een torenklok twaalf maal. ‘Nu nog de hond,’ zei Sjef en terstond sloeg ergens in een huis een hond aan. ‘Droefenis,’ kwam het fluisterend van zijn lippen. Sjef lachte niet meer. slotendienst poperinge slotendienst.be. Van dichtbij oogde hij oud en plotseling erg kwetsbaar

Hij zuchtte en bevochtigde zijn lippen met het puntje van zijn tong. ‘Hoeren, pooiers, dealers en dieven (Slotenmaker Tongeren).’ ik moest me inspannen om hem te verstaan, zo zacht sprak hij ‘.allemaal, de hele bende, even verrot en corrupt. Iedereen steelt en rooft en pikt zijn graantje mee. Sommigen van ons draaien er hun hand niet voor om een moord te begaan

Slotendienst Wingene Slotendienst.be

5] [Inhoud] Dik heeft een plan, en zijn vader vindt, dat hij een bizonder kind is, en dat is-ie. slotendienst poperinge slotendienst.be. ʼt Was met den kruidenierswinkel van den ouden Trom uitstekend gegaan. Dat was geen wonder, want Vrouw Trom was eene zindelijke vrouw, die er voor zorgde, dat alles in den winkel er keurig netjes uitzag

Elken morgen spande Dik zijn mooien hit voor den wagen, om de klanten, die buiten het dorp woonden, te gaan bedienen. Zijn paard was altoos helder geroskamd, zijn wagen zag er proper uit, en wat hij leverde was prompt in orde. Nooit vergat hij te doen, wat hij beloofd had, en tegen wat extra werk zag hij niet op, als hij een van zijne klanten er mede gerieven kon.

In enkele jaren was de winkel van Jan Trom de voornaamste van het dorp geworden, en ʼt was een lust te zien, hoe vol het er somtijds wezen kon. Vooral op Zaterdagavond was het er verbazend druk. Dan stond de winkel opgepropt met menschen, die inslag voor de volgende week kwamen doen, en hadden Vader [6. slotendienst poperinge slotendienst.be]en Moeder Trom, benevens Dik, geen handen genoeg, om de klanten te bedienen

De oude Trom deed niet veel. Hij was niet sterk genoeg om lang achter de toonbank te staan, en als het hem al te druk werd, trok hij zich op zijn stoeltje in een hoek van den winkel terug en keek met innig welbehagen de drukte aan. En dan luisterde hij naar de gesprekken der vrouwtjes, die het wel gezellig vonden, als zij niet dadelijk geholpen konden worden, omdat zij dan nog een poosje konden babbelen,—maar het meest genoot hij van de grappen en kwinkslagen van zijn zoon Dik, dien hij soms langen tijd achtereen met de grootste bewondering kon zitten aanstaren.

Slotendienst Zwevegem Slotendienst.be

Want de winkelschel liet hem bijna nooit met rust, van den morgen tot den avond. “Klingelingeling!” ging het, als Trom zijn ontbijt gebruikte. “Klingelingeling!” als hij ʼs middags aan tafel zat. “Klingelingeling!” als hij zijn middagdutje wilde doen, waaraan zijn zwak lichaam zooveel behoefte had (slotendienst poperinge slotendienst.be). Den geheelen dag was het voortdurend: “klingelingeling!” en dat hield niet op, voordat ʼs avonds laat de winkeldeur op het nachtslot werd gedaan

Eindelijk begrepen Moeder Griet en Dik beiden, dat het zoo niet langer ging,—dat er verandering moest komen - slotendienst poperinge slotendienst.be. En die verandering kwam. Het huisje naast den winkel kwam te huur. ʼt Was een allerliefst huisje, wel klein, maar keurig net. ʼt Was een huisje voor een paar oude menschen, die rustig hun ouden dag wilden doorbrengen

“Neen, dat weet ik niet.” Trom zei niets. Hij keek Dik aan en streek met zijn hand langs zijn dunne bakkebaardjes. “Ja,” zei Dik,—“ʼt is zoo, en nu had ik gedacht, dat het juist een huisje voor u beiden zou zijn.” “Ja,” zei Trom, “dat denk ik ook, en dat doe ik.” “ʼt Is een lief huis,” ging Dik voort.

En als u mij dan den winkel verhuurde, zou u een rustigen ouden dag kunnen hebben - slotendienst poperinge slotendienst.be. ʼt Wordt Vader toch wel wat erg zwaar in den winkel.” “Ja, dat doet het—en dat doet het,” zei Trom. “En wou jij dan alleen in den winkel gaan wonen, Dik?” vroeg vrouw Trom met een glimlachje

“Neen Moeder, dat is nu juist mijne bedoeling niet. Als u en Vader het goedvinden, zou ik wel willen trouwen. Anneke en ik hebben elkander al gekend van onze vroegste kinderjaren af, en wij houden veel van mekaar. Dus,—wat dunkt u er van?” Moeder Trom stond op, sloeg haar armen om Dikʼs hals, gaf hem een kus op elke wang, en zei: [8] “Mijn zegen er op, Dik!” Trom trok zoo hard aan zijn bakkebaardjes, dat hij er de vlassige haartjes van in de hand hield, en zei: “Ja, ja, zoo is het goed, en dat is het.

Slotendienst Arendonk Slotendienst.be

Het ging al gauw als een loopend vuurtje door het dorp: “Dik Trom gaat trouwen met Anneke, en zijn ouders gaan het huisje bewonen naast den winkel.” En alle menschen vonden het erg best. “ʼt Was net een spannetje, dat bij elkaar hoorde,” zei men (slotendienst poperinge slotendienst.be). “Allebêi zijn ze vroolijk, allebêi jong, allebêi dik,” en dat was waar, want Anneke evenaarde in gezetheid haar aanstaanden man

En zij vond het wàt prettig om met Dik te trouwen. Van hun vroegste jeugd af hadden zij elkander gekend en veel van mekaar gehouden, en niemand vond het vreemd, dat zij man en vrouw zouden worden. Eigenlijk hadden de menschen het al lang gedacht. Op een mooien dag in de maand Juni werd de bruiloft gevierd.

Het zonnetje scheen zoo vroolijk, de vogels zongen zoo blijde, de bloemen in de perkjes geurden zoo heerlijk, en Dik voelde zich zóó gelukkig, dat hij van louter plezier een liedje begon te zingen - slotendienst poperinge slotendienst.be. En met zijn zakmes sneed hij de vroege rozen af en de seringen en de vogelkers, en bond ze te zamen tot een welriekenden ruiker, dien hij zelf aan zijne bruid ging brengen

Piet van Dril was de eerste, die zijn vlag uit het zolderraam stak, en toen volgde Jan Vos, en daarna Van Dijk, de molenaar, en Vrouw van Aken, en Teun de visscher, en de meester, en de ontvanger, en de burgemeester. Ja, zelfs uit het huisje van Kee, de heks van den Achterweg, wapperde een klein, verschoten vlaggetje uit het boven-zijraampje, want zij hield dolveel van Dik en verheugde zich in zijn geluk.

Slotendienst Eeklo Slotendienst.be

Dik vond het heerlijk te zien, dat alle menschen hem en Anneke een blijk van vriendschap wilden geven. Hij had een glimlach van geluk op de lippen, en zijne oogen tintelden van blijdschap. slotendienst poperinge slotendienst.be. De menschen, die hem tegenkwamen, hielden hem staande om hem geluk te wenschen en de hand te drukken, en Piet van Dril stak zijn zwarte gezicht buiten de deur van de smederij, toen Dik daar voorbijkwam, zwaaide met zijn vette, glimmende petje, en riep driemaal: “Hoezee! Leven Dik en zijne bruid!” Voor het huis van Anneke wachtte hem eene verrassing, want daar was een mooie, groote eerepoort opgericht met sparregroen en papieren bloemen

Dat hadden zijn vrienden en kennissen gedaan onder leiding van Piet van Dril, zijn boezemvriend. En onder de poort stond Anneke, die maar niet begrijpen kon, dat die poort ter harer eere was opgericht, en ze lachte en schreide tegelijk van blijdschap en zei, dat ze zoo [10]gelukkig was en zooveel eer niet verdiende.

Toen ging Dik naar huis terug, om alles voor de bruiloft in orde te brengen (slotendienst poperinge slotendienst.be). Er werden in de schuur, die in gewone tijden voor pakhuis diende, groote tafels en stoelen geplaatst voor de gasten. En hij versierde de wanden met vlaggedoek, en nog was hij daarmee niet gereed, toen de deur openging, en Piet van Dril en Jan Vos verschenen, die een wagen met sparregroen meebrachten en hem hielpen aan de versiering